آیا میدانستید که ورزش هم میتواند اعتیادآور باشد؟ ای بابا! بد شد که! از ورزش چنین انتظاری نمیرفت. نمیدانم با دوندههای حرفهای مراوده داشتهاید یا خیر؟ چیزی که عجیب است این است که آنها به دویدن اعتیاد پیدا کردهاند و در صورت انجام ندادن این کار، حس بی قراری آنها را در برمیگیرد. در این مقاله بصورت علمی موضوع اعتیاد به ورزش یا اعتیاد به دویدن را بررسی میکنیم.
برای دوندگان تریل (کسانی که در جنگل یا صحرا یا .. پیاده روی میکنند یا میدوند)، طبیعی است که با ورزش رابطه سینوسی داشته باشند. بسیاری از دوندگان انگیزههای متفاوتی برای فعالیتهای خود دارند؛ خواه رقابت یا مسابقه باشد یا یک عامل انگیزشی دیگر برای بیرون آمدن و تمرین مداوم؛ در هر صورت آنها مایلهای زیادی را در طول یک چرخه تمرینی طی میکنند. اما، وقتی در این پروسه دویدن نمیتوانید متوقف شوید و دویدن تبدیل به یک رفتار اعتیاد آور میشود، چه اتفاقی میافتد؟
هلی فیشر، مشاور دارای مجوز در مرکز سلامت گریپوین در تگزاس که کارش در ارتباط با ورزشکاران حرفهای است، میگوید: «وابستگی به ورزش در فرهنگ ما بسیار عادی و حتی تجلیل شده است. با یک نگاه به اینستاگرام، فرهنگی را خواهید دید که بدنسازی را به زندگی و هویت شما تبدیل میکند. او هشدار میدهد که فقط به این دلیل که فرهنگ، چیزی را تجلیل میکند، به این معنی نیست که آن چیز عادی یا حتی سالم است. این بدان معنا نیست که آن عمل میتواند جاه طلبی شما را اغنا کند یا به شما کمک کند تا کاملترین و شادترین زندگی دلخواه خود را داشته باشید.”
دوندهها ممکن است به ویژه مستعد این نوع وابستگی باشند زیرا دویدن، مانند سایر فعالیتهای قلبی، اندورفینهای مرتبط با احساسات مثبت را آزاد میکند که به طور بالقوه میتواند منجر به رفتارهای وابسته بیشتری شود. این را با چالشهایی که در اینترنت و اینستاگرام وجود دارد و در آن از شرگتکنندگان خواسته میشود تا هیچ روزی را بدون ورزش سپری نکنند ترکیب کنید. در این هنگام است که ورزشکاران خود را در حال وابستگی ناسالم به فعالیتهای ورزشی مییابند.
ماریسا آسپلوند، روانشناس ورزشی و مشاور دارای مجوز میگوید: «در ورزشهای استقامتی تقریباً به اندازه کافی در مورد این موضوع صحبت نمیشود. دویدن میتواند درمانی باشد، اما درمان قطعی نیست. برای زندگی به بیش از یک مکانیسم مقابله نیاز دارید.»
اعتیاد به ورزش چیست؟
وابستگی به ورزش گاهی اوقات به عنوان اعتیاد به ورزش نامیده میشود، اگرچه در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی یا DSM که فقط در حال حاضر قمار را به عنوان رفتار اعتیادآور میشناسد، شناخته نشده است. محققان و پزشکان در این زمینه ترجیح میدهند از آن به عنوان وابستگی یا اجبار به ورزش یاد کنند، زیرا برخلاف قمار، افراد وابسته به ورزش رفتاری را به دنبال پاداش (مانند قمار) انجام نمیدهند، بلکه سعی میکنند از یک حس منفی اجتناب کنند. احساسات مرتبط با ورزش نکردن
آسپلوند توضیح میدهد که زیربنای بیولوژیکی برای وابستگی به ورزش وجود دارد. او میگوید: «بدن شروع میکند به lمواجه شدن با عبور از سیگنالهایی در مورد چیزی که آن را آرام میکند، و وقتی که این حس برانگیخته میشود (در هنگام ورزش) بدن گمان میکند که این حس همان حس آرامش بخش مطلق است. سیستم عصبی بسیار بی نظم میشود.”
ممکن است احساس کنید که دویدن عصرگاهی به شما کمک میکند تا آرام شوید، و این کار را هم میکند، اما زمانی که ورزش تنها ابزار مقابله با استرس و احساسات شدید شما باشد، مشکل ساز است. ورزشکاران میتوانند در چرخهای از استرس مرکب گیر کنند که منجر به فعالیت روزافزون میشود.
کارا بازی، یکی از بنیانگذاران و مدیر بالینی Opal: Food+Body Wisdom، میگوید: «زمانی که ذهن ورزشکار نسبت به فعالیت بسیار سفت و سخت و کمال گرا شود، ورزش اجباری میشود. در یک رابطه سالم با ورزش، شما با میل خودتان ورزش میکنید و هر موقع که شرایط ایجاب کند، میتوانید از ورزش کردن چشم پوشی کنید.»
بازی میگوید: «ادبیات و باورهای رایج زیادی وجود دارد که ورزش به سلامت روان کمک میکند. این باور درست است. همچنین این مورد نیز درست است که برای افرادی که وسواسی هستند، ورزش برای کاهش احساسات منفی مانند احساس گناه استفاده میشود. اگر ورزش را به جای تقویت حسهای خوبی که در شما ایجاد میکند، صرفا بخاطر اجتناب از حسهای بد انجام دهید، یک چرخه معیوب را شکل میدهید.
علائم وابستگی به ورزش چیست؟
جدا کردن انگیزه از وابستگی در دنیای ورزشهای استقامتی میتواند چالش برانگیز باشد، اما برخی رفتارها وجود دارند که نشان میدهند تمرین یک ورزشکار از مفید به مضر تبدیل میشود.
به گفته آسپلوند، وابستگی به ورزش اغلب با اختلال در غذا خوردن همراه است و شدت آن را تشدید میکند. اگر انگیزه ورزش این باشد که شما به هر میزان که دلتان بخواهد غذا بخورید (یعنی من هرچقد دلم بخواد غذا میخورم ولی در عوض ورزش میکنم و کالری میسوزونم تا تناسب اندامم به هم نریزد)، این نشانه ناسالم بودن رابطه است.
رفتار سفت و سخت و مبتنی بر قوانین و بدون انعطاف، مانند پایبندی به یک برنامه ورزشی با وجود خستگی شدید یا آسیب بدنیتان نیز میتواند نشانه باشد. ورزشکاران وابسته رویدادهای زندگی و تعهدات خود را در طول زمان برای ورزش برنامه ریزی میکنند، به گونهای که بسیار فراتر از تعهد است. وابستگی به ورزش میتواند باعث تضاد در روابط، کار و سایر زمینههای زندگی شود، زیرا ممکن است کسی زمان بیشتری را به ورزش اختصاص دهد.
فیشر میگوید: «شما بین گذراندن چهار ساعت در کوهستان یا چهار ساعت با خانواده خود دچار دودلی میشوید، اما هر بار کوه را انتخاب میکنید، اما نه به این دلیل که دلتان میخواهد، بلکه بخاطر اینکه احساس میکنید مجبور هستید برای جلوگیری از احساسات بدی که ممکن است بخاطر ورزش نکردن به سراغتان بیاید، کوه را به خانواده ترجیح میدهید.»
وابستگی میتواند باعث شود که ورزشکاران در صورت از دست دادن دویدن یا تمرین، علائم ترک و بیثباتی عاطفی را احساس کنند. این میتواند به صورت اضطراب، افسردگی یا عصبانیت ظاهر شود. یک تمرین از دست رفته میتواند منجر به یک روز کامل دویدن، وسواس در مورد کالریهای سوزانده نشده و جبران محدودیتهای غذایی شود. افکار مزاحم مانند، کی قرار است ورزش کنم؟ چگونه میتوانم بیشتر ورزش کنم؟ چگونه میتوانم کالری بیشتری بسوزانم؟ میتواند بر افکار مسلط شود.
ورزشکارانی که با وابستگی دست و پنجه نرم می کنند ممکن است احساس کنند که هرگز به اندازه کافی کار نمیکنند و نیاز دارند که به طور مداوم زمان و شدت دویدن خود را افزایش دهند تا به اثر احساسی مورد نظر خود دست یابند. آنها طولانیتر میدوند و همیشه سعی میکنند سریعتر تمرین کنند، مهم نیست چه باشد.
الگوها یا رفتارهایی که بیشتر به چشم میآیند و میتوانند به تشخیص اعتیاد به ورزش در ورزشکاران استقامتی کمک کنند عبارتند از: تمرین در هنگام آسیب دیدگی، از دست دادن مداوم رویدادهای مهم زندگی، درگیری ذهنی آنها با ورزش، وابستگی عادات غذاییشان با ورزش کردن، و ناتوانی در انجام فعالیتهای عاطفی در هنگام ورزش نکردن بطور منظم.
Bazzi به ورزشکاران توصیه میکند به جای قضاوت با کنجکاوی به عادات خود برخورد کنند و آنها را تشویق به پرسیدن سؤال میکند. «آیا برای اینکه احساس خوبی نسبت به خود یا روزتان داشته باشید، نیاز به ورزش دارید؟ آیا گاهی اوقات با انتخاب ورزش به جای دیگر چیزها/افرادی که در زندگیتان برایشان ارزش قائل هستید، مشکل دارید؟ آیا با یکی از عزیزانتان مواجه شدهاید که نگران الگوهای تمرینی شماست؟ آیا خود را به شدت از عملکرد خود در ورزش یا تمرین انتقاد میکنید؟ آیا احساس میکنید برای جبران آنچه میخورید نیاز دارید که ورزش کنید؟ اگر یک ورزشکار با یک یا چند مورد از این سؤالات همذات پنداری کند، لازم است که بطور جدی خود را برای اعتیاد به ورزش ارزیابی کند.
تکنولوژی همچنین میتواند یک حلقه بازخورد منفی برای ورزشکاران ایجاد کند. Asplund به ورزشکارانی که مستعد وابستگی به ورزش هستند توصیه میکند گام شمار، ردیاب تناسب اندام ، Strava و سایر برنامههای تناسب اندام را که ممکن است باعث برخی رفتارهای اجباری شوند را تنظیم کنند.
راه حل
Bazzi میگوید برای افرادی که با اعتیاد به ورزش دست و پنجه نرم میکنند امیدی وجود دارد: «ما مشاهده کردهایم که مردم میتوانند با تلاش سخت و هدفمند، ذهنیت خود را در رابطه با ورزش تغییر دهند، طوری که در انتخابهای خود در مورد ورزش کردن انعطافپذیرتر و آزادتر میشوند.»
Asplund مدیتیشن اسکن بدن را برای ورزشکاران یا هر کسی که تمایل به جدا شدن از بدن خود دارد توصیه میکند. این عمل شامل ایجاد یک ارتباط عمیق با احساسات فیزیکی است که اگر این رابطه شکل نگیرد، ممکن است در تلاش برای انجام حرکات ورزشی بسته شوند. با اسکن ذهنی از سر تا پا، ورزشکاران می توانند دوباره خود را با بدن فیزیکی خود هماهنگ کنند و آگاهی را به خود بازگردانند.
هر کسی که با وابستگی به ورزش دست و پنجه نرم میکند باید بداند که تنها نیست و بسیاری از ورزشکاران با همین سوالات سخت روبرو هستند. ریکاوری نیز یک ورزش گروهی است. هرکسی که میخواهد رابطه خود را با فعالیت بررسی کند، باید با یک متخصص سلامت روان، به ویژه متخصص در ورزشکاران، تماس بگیرد.
فیشر میگوید: «درگیر کردن مربیان، سیستمهای پشتیبانی و هم تیمیها برای داشتن یک رویکرد جامع برای پاسخگویی، پشتیبانی و تعدیل برنامه آموزشی در صورت نیاز، حیاتی است.”
همچنین میتواند برای ورزشکاران مفید باشد که با سایر عناصر هویت خود که ارتباطی با فعالیت بدنی ندارند ارتباط برقرار کنند. شروع یک مجله سپاسگزاری یا تمرین تمرکز حواس میتواند به جلب توجه به چیزهای مثبت دیگر کمک کند و به تنظیم مجدد احساسات منفی و جلب توجه به ارزش ذاتی فرد خارج از دستاوردهای ورزشی کمک کند.
فیشر میگوید: «اشکال ندارد که بعد از گذراندن یک شب دورهمی با دوستانتان حسابی بخوابید، یا یک دویدن طولانی را از دست بدهید و در مورد آن احساس گناه کنید. اساساً، اگر ورزش فقط بخشی از زندگی شما باشد، مشکلی ندارد.»
0 Comments