ارز ذخیره ای ارزی است که توسط بانک‌های مرکزی برای پرداخت بدهی‌های بین‌المللی خود به عنوان راهی برای تأثیرگذاری بر نرخ مبادله ارز کشورشان نگهداری می‌شود.

ارزهای ذخیره همچنین می‌توانند برای پرداخت برخی از کالاهای کلیدی در تجارت بین‌المللی مانند طلا و نفت استفاده شوند.

به ترتیب ارزش، ارزهای اصلی دخیره ای که در حال حاضر توسط بانک های مرکزی ذخیره می‌شوند عبارتند از: دلار آمریکا، یورو، پوند استرلینگ، ین ژاپن و فرانک سوئیس.

قبل از جایگزینی آن‌ها با یورو در سال 1999، دویچه مارک آلمان و فرانک فرانسه نیز به عنوان ارز ذخیره نگهداری می‌شدند.

دلار آمریکا به عنوان ارز اصلی ذخیره جهانی

ارز ذخیره ای جهانی اصلی از اوایل قرن گذشته، دلار آمریکا بوده است، که در بسیاری از زمان‌ها به دلیل رعایت استاندارد طلایی، به ارزش طلا وابسته بود.

این نقش کلیدی دلار در طول دوره برتون وودز با نرخ‌های ارز ثابت که از پس از پایان جنگ جهانی دوم تا اوایل دهه 1970 گسترش یافت، زمانی که رئیس جمهور وقت ریچارد نیکسون به طور یک جانبه دلار آمریکا را از استاندارد طلا خارج کرد، حمایت شد.

آن رویداد پر فراز و نشیب، عصر کنونی نرخ‌های ارز شناور را آغاز کرد که اکنون تقریباً منحصراً ارزهای کاغذی هستند که نمی‌توانند آزادانه به طلا تبدیل شوند.

علیرغم کاهش ارزش دلار آمریکا از ارزش پولی باثبات و مرتبط با طلا، همچنان جایگاه خود را به عنوان ارز ذخیره حفظ کرده است و 61.5 درصد از ذخایر رسمی جهانی را در سال 2009 تشکیل می‌دهد.

مزایای ذخیره ی ارزی

به عنوان یک نتیجه از اهمیت آن‌ها در تجارت بین المللی، تقاضا برای ارزهای ذخیره شده توسط بانک‌های مرکزی تمایل به حمایت مصنوعی از ارزش آن‌ها دارد.

علاوه بر این، تعدادی از ناظران اشاره کرده‌اند که تقاضا برای ارز تولید شده توسط دلار آمریکا به‌عنوان ارز ذخیره اولیه جهان به دولت ایالات متحده این فرصت را می‌دهد که با نرخ‌های بهره پایین‌تر وام بگیرد.

علاوه بر این، این وضعیت به تامین مالی کسری هزینه‌های دولت ایالات متحده کمک می‌کند، زیرا بانک‌های مرکزی که دلار آمریکا را ذخیره می‌کنند، تمایل دارند آن‌ها را در ابزارهای دلاری سرمایه‌گذاری کنند که دارای بهره هستند و نرخ‌ها را حتی پایین‌تر می‌آورند.

این عوامل عموماً به دلیل موقعیت آن به عنوان ارز ذخیره اولیه، مزیت قابل توجهی را نسبت به سایر اقتصادها برای ایالات متحده ایجاد می‌کند.

برای آشنایی با ذخایر ارزی ایالات متحده کلیک کنید.

برتری دلار به عنوان یک ارز ذخیره در خطر است

نگرانی در مورد تداوم سطح بیش از حد مخارج عمومی ایالات متحده، جنگ‌های پرهزینه برون مرزی این کشور و کسری تجاری سرسخت ایالات متحده، تعدادی از بانک‌های مرکزی را بر آن داشته است که شروع به روی آوردن به یورو به عنوان بهترین ارز ذخیره بعدی برای اهداف خود کنند.

به عنوان جایگزین، چین اخیرا استفاده از سبدی از ارزها را برای اهداف ذخیره پیشنهاد کرده است. به طور خاص، آن‌ها حق برداشت ویژه‌ای را پیشنهاد کردند که توسط صندوق بین المللی پول یا صندوق بین المللی پول برای پرداخت‌های بین المللی استفاده می‌شود که شامل سبدی از ارزهای دلار، یورو، ین و پوند استرلینگ است.

افزایش یورو به عنوان ارز ذخیره

اگرچه بحران اخیر بدهی در اروپا طی سال‌های 2009 تا 2010، یورو را به میزان قابل توجهی تضعیف کرده است، حتی تا حدی که برخی بانک‌های مرکزی را وادار به کاهش دارایی رسمی ارز خود کرده است، یورو همچنان برخی از حامیان خود را دارد که معتقدند ارز تلفیقی اروپایی ممکن است در نهایت تبدیل به ارز ذخیره اولیه بعدی جهان شود.

به عنوان نمونه‌ای از تغییر به سمت حفظ ذخایر رسمی یورو در مقابل ذخایر رسمی دلار، یورو در سال 2009، 28.1 درصد از ذخایر ارزی جهانی را به خود اختصاص داد در حالی که در سال 1999 برای اولین بار در سال 1999، 17.9 درصد بود. در همان بازه زمانی، ذخایر رسمی دلار آمریکا کاهش یافت. از 70.9 درصد در سال 1999 به 61.5 درصد در سال 2009 رسید.

با این وجود، دلار آمریکا همچنان این مزیت را دارد که ارز اصلی درگیر در تجارت نفت، طلا و سایر کالاهای کلیدی است. اگر کشورهایی که این کالاها را تولید می‌کنند شروع به فروش محصولات خود به یورو به جای دلار کنند، این تغییر به ضرر دلار به دلیل اینکه یک ارز ذخیره است، و به سود یورو خواهد بود.

برای شرکت در دوره جامع آموزش فارکس اینجا مراجعه کنید!

hesamTrader