در سال 1999، بوریس یلتسین، رئیس جمهور وقت روسیه استعفا داد و ولادیمیر پوتین را به عنوان رئیس جمهور وقت روسیه انتخاب کرد. ولادیمیر پوتین در آن زمان افسر KBG(بزرگ‌ترین سازمان پلیس مخفی و اطلاعات بین‌المللی در روسیه در آن زمان) بود. پوتین سپس در سال 2004 نامزد انتخابات ریاست جمهوری روسیه شد و همانطور که انتظار می‌رفت، او کرسی ریاست جمهوری را به دست آورد. او در آوریل 2005 دست به کار بزرگی زد که هیچ‌یک از اعضای کاخ کرملین تا به حال انجام نداده بودند، ولادیمیر پوتین به اولین نفر از کاخ کرملین تبدیل شد که به تل‌آویو، اسرائیل سفر کرد. ولادیمیر پوتین در سال 2008 دیگر نتوانست نامزد ریاست جمهوری شود(به دلیل قوانین کشوری)، ولی توسط جانشین خود، دیمیتری مدودف، به نخست وزیری منصوب شد. پوتین دوباره در سال 2012 به پست ریاست جمهوری رسید و تا به همین امروز رئیس جمهور مردم روسیه است.

زندگی اولیه و حرفه سیاسی

ولادیمیر ولادیمیرویچ پوتین در 7 اکتبر 1952 در لنینگراد (سن پترزبورگ کنونی) روسیه به دنیا آمد. او با خانواده خود در یک آپارتمان مشترک بزرگ شد و در دبیرستان‌های محلی تحصیل کرد و در آنجا به ورزش علاقه مند شد. پوتین پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه دولتی لنینگراد در رشته حقوق در سال 1975، کار خود را در KGB به عنوان افسر اطلاعاتی آغاز کرد. او که عمدتاً در آلمان شرقی مستقر بود، تا سال 1990 در این سمت بود و با درجه سرهنگی بازنشسته شد.

پوتین پس از بازگشت به روسیه در دانشگاه لنینگراد سمت اداری داشت و پس از سقوط کمونیسم در سال 1991 مشاور سیاستمدار لیبرال آناتولی سبچاک شد. هنگامی که سوبچاک در اواخر همان سال به عنوان شهردار لنینگراد انتخاب شد، پوتین رئیس روابط خارجی او شد و تا سال 1994 پوتین معاون اول شهردار سبچاک شد.

پس از شکست سوبچاک در سال 1996، پوتین از سمت خود استعفا داد و به مسکو نقل مکان کرد. در آنجا، در سال 1998، پوتین به عنوان معاون مدیریت ریاست جمهوری بوریس یلتسین منصوب شد. او در آن سمت مسئول روابط کرملین با دولت‌های منطقه بود.

مدت کوتاهی پس از آن، پوتین به عنوان رئیس سرویس امنیت فدرال، بازوی سابق KGB و همچنین رئیس شورای امنیت یلتسین منصوب شد. در آگوست 1999، یلتسین، نخست وزیر خود، سرگئی استاپاشین را همراه با کابینه خود برکنار کرد و پوتین را به جای او ارتقا داد.

رئیس جمهور روسیه: دوره اول و دوم

در دسامبر 1999، بوریس یلتسین از ریاست جمهوری روسیه استعفا داد و پوتین را تا زمان برگزاری انتخابات رسمی به عنوان رئیس جمهور منصوب کرد و در مارس 2000، پوتین با کسب 53 درصد آرا برای اولین دوره ریاست جمهوری خود انتخاب شد. پوتین با وعده اصلاحات سیاسی و اقتصادی، دست به بازسازی دولت و آغاز تحقیقات جنایی در مورد معاملات تجاری شهروندان بلندپایه روسیه زد. او همچنین به عملیات نظامی روسیه در چچن ادامه داد.

در سپتامبر 2001، پوتین در واکنش به حملات تروریستی به ایالات متحده، حمایت روسیه از ایالات متحده در کمپین ضد تروریسم را اعلام کرد. با این حال، زمانی که «جنگ علیه تروریسم» ایالات متحده تمرکز خود را به برکناری صدام حسین، رهبر عراق معطوف کرد، پوتین در مخالفت با این طرح به گرهارد شرودر، صدراعظم آلمان و ژاک شیراک، رئیس جمهور فرانسه پیوست.

در سال 2004، پوتین مجدداً به ریاست جمهوری برگزیده شد و در آوریل سال بعد، سفری تاریخی به اسرائیل برای گفتگو با آریل شارون، نخست‌وزیر اسرائیل انجام داد، که اولین سفر یک رهبر کرملین به اسرائیل بود.

به دلیل محدودیت‌های قانون اساسی، پوتین از نامزدی برای ریاست جمهوری در سال 2008 ممانعت به عمل آمد. (در همان سال، دوره ریاست جمهوری روسیه از 4 سال به 6 سال افزایش یافت.) با این حال، زمانی که دیمیتری مدودف، حامی وی، در مارس 2008 جانشین وی به عنوان رئیس جمهور شد. او بلافاصله پوتین را به عنوان نخست وزیر روسیه منصوب کرد و به پوتین اجازه داد تا در چهار سال آینده موقعیت اصلی نفوذ خود را حفظ کند.

دوره سوم ریاست جمهوری

در 4 مارس 2012، ولادیمیر پوتین بار دیگر برای سومین دوره ریاست جمهوری خود انتخاب شد. پس از اعتراضات گسترده و اتهامات تقلب در انتخابات، او در 7 می 2012 تحلیف شد و اندکی پس از روی کار آمدن مدودف به عنوان نخست وزیر منصوب شد. پوتین یک بار دیگر در راس امور قرار گرفت و به ایجاد تغییرات بحث برانگیز در امور داخلی و سیاست خارجی روسیه ادامه داد.

در دسامبر 2012، پوتین قانونی را امضا کرد که ممنوعیت پذیرش کودکان روسی توسط ایالات متحده را ممنوع می‌کرد. به گفته پوتین، این قانون، که از اول ژانویه 2013 اجرایی شد، با هدف تسهیل پذیرفتن یتیمان بومی برای روس‌ها انجام شد. با این حال، ممنوعیت فرزندخواندگی جنجال‌های بین‌المللی را برانگیخت و طبق گزارش‌ها، نزدیک به 50 کودک روسی، که در مراحل نهایی فرزندخواندگی با شهروندان آمریکایی در زمانی که پوتین قانون را امضا کرد، در بلاتکلیفی قانونی قرار گرفتند.

پوتین در سال بعد با اعطای پناهندگی به ادوارد اسنودن، که توسط ایالات متحده به دلیل افشای اطلاعات طبقه بندی شده از آژانس امنیت ملی تحت تعقیب است، روابط با ایالات متحده را تیره‌تر کرد. در واکنش به اقدامات پوتین، باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده، دیدار برنامه ریزی شده با پوتین در ماه اوت را لغو کرد.

در همین زمان، پوتین نیز با قوانین جدید ضد همجنس‌گرایی‌اش بسیاری از مردم را ناراحت کرد. او فرزندخواندگی زوج‌های همجنس‌گرا را در روسیه غیرقانونی اعلام کرد. این قانون منجر به اعتراض گسترده بین المللی شد.

سلاح های شیمیایی در سوریه

در سپتامبر 2013، تنش بین ایالات متحده و سوریه بر سر در اختیار داشتن تسلیحات شیمیایی توسط سوریه بالا گرفت و ایالات متحده تهدید کرد که در صورت عدم کنار گذاشتن این تسلیحات، اقدام نظامی خواهد کرد. با این حال، زمانی که دولت‌های روسیه و ایالات متحده توافقی را امضا کردند که به موجب آن این سلاح‌ها نابود می‌شوند، از بحران فوری جلوگیری شد.

در 11 سپتامبر 2013، نیویورک تایمز مقاله‌ای از پوتین را با عنوان “درخواستی برای احتیاط از روسیه” منتشر کرد. پوتین در این مقاله مستقیماً با موضع آمریکا در اقدام علیه سوریه صحبت کرد و اظهار داشت که چنین اقدام یکجانبه‌ای می‌تواند منجر به تشدید خشونت و ناآرامی در خاورمیانه شود.

پوتین همچنین تاکید کرد که ادعای ایالات متحده مبنی بر استفاده بشار اسد از سلاح‌های شیمیایی علیه غیرنظامیان ممکن است نادرست باشد و دلیل احتمالی آن استفاده غیرمجاز از این سلاح‌ها توسط شورشیان سوری است. وی با استقبال از ادامه گفتگوی باز بین کشورهای درگیر برای جلوگیری از درگیری بیشتر در منطقه، قطعه را پایان داد.

المپیک زمستانی 2014

در سال 2014، روسیه میزبان بازی‌های المپیک زمستانی بود که در 6 فوریه در سوچی برگزار شد. طبق گزارش NBS Sports، روسیه حدود 50 میلیارد دلار برای آماده سازی این رویداد بین المللی هزینه کرد.

با این حال، در پاسخ به آنچه که بسیاری به‌عنوان قانون اخیراً علیه همجنس‌گرایان روسیه تصور می‌کردند، تهدید تحریم‌های بین‌المللی به وجود آمد. در اکتبر 2013، پوتین سعی کرد برخی از این نگرانی‌ها را برطرف کند و در مصاحبه‌ای که از تلویزیون روسیه پخش شد، گفت: «ما هر کاری انجام می‌دهیم تا مطمئن شویم ورزشکاران، هواداران و مهمانان در بازی‌های المپیک بدون در نظر گرفتن قومیت، نژاد یا جنسیت احساس راحتی کنند. “

از نظر امنیتی برای این رویداد، پوتین اقدامات جدیدی را با هدف سرکوب مسلمانان افراطی انجام داد و در نوامبر 2013 گزارش هایی مبنی بر جمع آوری نمونه بزاق از برخی زنان مسلمان در منطقه قفقاز شمالی منتشر شد. این نمونه‌ها ظاهراً برای جمع‌آوری پروفایل‌های DNA، در تلاش برای مبارزه با بمب‌گذاران انتحاری زن موسوم به «بیوه‌های سیاه» استفاده می‌شدند.

تهاجم به کریمه

مدت کوتاهی پس از پایان بازی‌های المپیک زمستانی 2014، در میان ناآرامی‌های سیاسی گسترده در اوکراین، که منجر به برکناری رئیس جمهور ویکتور یانوکوویچ شد، پوتین نیروهای روسی را به کریمه، شبه جزیره‌ای در ساحل شمال شرقی این کشور در دریای سیاه فرستاد. این شبه جزیره تا زمانی که نیکیتا خروشچف، نخست وزیر سابق اتحاد جماهیر شوروی، آن را در سال 1954 به اوکراین داد، بخشی از روسیه بود.

یوری سرگئیف، سفیر اوکراین در سازمان ملل، مدعی شد که حدود 16000 سرباز به این سرزمین حمله کردند و اقدامات روسیه توجه چندین کشور اروپایی و ایالات متحده را به خود جلب کرد، آنها از پذیرش مشروعیت همه پرسی که اکثریت کریمه در آن خودداری کردند. مردم به جدایی از اوکراین و اتحاد مجدد با روسیه رای دادند.

پوتین از اقدامات خود دفاع کرد و اصرار داشت که نیروهای اعزامی به اوکراین فقط برای تقویت دفاع نظامی روسیه در داخل این کشور هستند. (اشاره به ناوگان دریای سیاه روسیه که مقر آن در کریمه است.) او همچنین اتهامات سایر کشورها، به ویژه ایالات متحده، مبنی بر اینکه روسیه قصد دارد اوکراین را درگیر جنگ کند، به شدت رد کرد.

او در ادامه مدعی شد که اگرچه از مجلس علیای پارلمان روسیه به او اجازه استفاده از زور در اوکراین را داده است، اما آن را غیرضروری می‌داند. پوتین همچنین هرگونه گمانه زنی مبنی بر تهاجم بیشتر به خاک اوکراین را رد کرد و گفت: “چنین اقدامی مطمئنا آخرین راه حل خواهد بود.”

روز بعد، اعلام شد که پوتین نامزد دریافت جایزه صلح نوبل 2014 شده است.

حملات هوایی سوریه

در سپتامبر 2015، روسیه با اعلام آغاز حملات هوایی استراتژیک در سوریه، جهان را غافلگیر کرد. علیرغم اظهارات مقامات دولتی مبنی بر اینکه هدف از اقدامات نظامی برای هدف قرار دادن دولت افراطی اسلامی است که به دلیل خلاء قدرت ایجاد شده در جنگ داخلی سوریه به پیشرفت‌های قابل توجهی در منطقه دست یافته است، انگیزه‌های واقعی روسیه زیر سوال رفت و بسیاری از تحلیلگران بین المللی و … مقامات دولتی ادعا می‌کنند که هدف حملات هوایی در واقع نیروهای شورشی بوده است که در تلاش برای سرنگونی رژیم سرکوبگر بشار اسد هستند.

در اواخر اکتبر 2017، پوتین شخصاً درگیر شکل هشداردهنده دیگری از جنگ هوایی بود که بر تمرین نظامی اواخر شب نظارت داشت که منجر به پرتاب چهار موشک بالستیک در سراسر کشور شد. این رزمایش در دوره تشدید تنش‌ها در منطقه انجام شد و همسایه روسیه، کره شمالی نیز توجه‌ها را به دلیل آزمایش‌های موشکی خود و تهدیدها برای درگیری با ایالات متحده در درگیری مخرب جلب کرد.

در دسامبر 2017، پوتین اعلام کرد که به نیروهای روسیه دستور داده است تا از سوریه عقب نشینی کنند و گفت که کمپین دو ساله این کشور برای نابودی داعش کامل شده است، هر چند احتمال بازگشت در صورت از سرگیری خشونت‌های تروریستی در این منطقه را باز گذاشت. علیرغم این بیانیه، رابرت منینگ، سخنگوی پنتاگون در تایید این دیدگاه نسبت به رویدادها مردد بود و گفت: “نظرات روسیه در مورد خروج نیروهای خود اغلب با کاهش واقعی نیروها مطابقت ندارد.”

هک های انتخاباتی ایالات متحده

ماه‌ها قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در سال 2016، چندین سازمان اطلاعاتی ایالات متحده به‌طور یکجانبه توافق کردند که اطلاعات روسیه پشت هک ایمیل کمیته ملی دموکرات (DNC) و جان پودستا، که در آن زمان، رئیس هیلاری کلینتون، نامزد دموکرات‌ها در انتخابات ریاست‌جمهوری بود، بوده است.

بر اساس گزارش یو اس ای تودی، در دسامبر 2016، مقامات ارشد سیا که نامشان فاش نشد، «با سطح اطمینان بالایی» به این نتیجه رسیدند که پوتین شخصاً در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده دست داشته است. این مقامات همچنین تاکید کردند که ایمیل‌های هک شده DNC و Podesta که درست قبل از روز انتخابات ایالات متحده در اختیار ویکی‌لیکس قرار گرفته‌اند، برای تضعیف کمپین کلینتون به نفع رقیب جمهوری‌خواه او، دونالد ترامپ، طراحی شده‌اند. بلافاصله پس از آن، FBI و آژانس اطلاعات ملی به طور علنی از ارزیابی‌های سیا حمایت کردند.

پوتین هرگونه تلاشی برای اخلال در انتخابات ایالات متحده را رد کرد و علیرغم ارزیابی‌های سازمان‌های اطلاعاتی وی، به نظر می‌رسید که ترامپ به طور کلی از سخنان همتای روس خود حمایت می‌کند. کرملین در اواخر سال 2017 با تأکید بر تلاش های آنها برای از بین بردن روابط عمومی فاش کرد که به لطف اطلاعات ارائه شده توسط سیا، یک حمله تروریستی در سن پترزبورگ خنثی شده است.

در همان زمان، پوتین در کنفرانس مطبوعاتی سالانه پایان سال خود گزارش داد که در اوایل سال 2018 به عنوان یک نامزد مستقل به دنبال یک دوره شش ساله جدید به عنوان رئیس جمهور خواهد بود و این نشان می‌دهد که او به همکاری طولانی مدت خود با حزب روسیه متحد پایان می‌دهد.

اندکی قبل از اولین نشست رسمی بین روسای جمهور پوتین و ترامپ در جولای 2018، وزارت دادگستری ایالات متحده کیفرخواست 12 عامل روسی را به اتهام دخالت در انتخابات ریاست جمهوری سال 2016 آمریکا اعلام کرد. بدون توجه به این موضوع، ترامپ در یک کنفرانس خبری مشترک گفت که از تکذیب “قوی و قدرتمند” همتای خود راضی است و از پیشنهاد پوتین برای ارائه 12 عامل متهم به بازجویی با شاهدان آمریکایی تمجید کرد.

در مصاحبه بعدی با کریس والاس، مجری فاکس نیوز، پوتین ظاهراً از هک شدن سرور DNC دفاع کرد و گفت که هیچ اطلاعات نادرستی در این فرآیند جاسازی نشده است. او همچنین این ایده که اطلاعات مخربی درباره ترامپ دارد را رد کرد و گفت که این تاجر قبل از اعلام کمپین ریاست جمهوری خود “برای ما هیچ علاقه‌ای نداشت” و به ویژه از دست زدن به کپی کیفرخواست‌هایی که والاس به او ارائه کرده بود خودداری کرد.

دوره چهارم ریاست جمهوری

در مارس 2018، در اواخر دوره سوم ریاست جمهوری خود، پوتین به سلاح های جدیدی مباهات کرد که دفاع ناتو را «کاملاً بی‌ارزش» می کند، از جمله یک موشک کروز با قابلیت پرواز کم هسته‌ای با برد «نامحدود» و دیگری که می‌تواند در مافوق صوت حرکت کند.

اندکی بعد، یک مستند دو ساعته با عنوان “پوتین” در چندین صفحه شبکه اجتماعی و یک حساب یوتیوب طرفدار کرملین منتشر شد. این مستند که برای نشان دادن رئیس جمهور در پرتوی قوی و در عین حال انسانی طراحی شده بود، پوتین را به اشتراک گذاشت که چگونه دستور داد یک هواپیمای ربوده شده سرنگون شود تا از ترس بمب در المپیک 2014 سوچی سرنگون شود و همچنین خاطراتی از روزهای پدربزرگش برای ولادیمیر لنین و جوزف استالین آشپزی کنید.

در 18 مارس 2018، چهارمین سالگرد تصرف کریمه توسط این کشور، شهروندان روسیه با اکثریت قاطع پوتین را برای چهارمین دوره ریاست جمهوری انتخاب کردند و 67 درصد از رای دهندگان بیش از 76 درصد آرا را به او دادند. اپوزیسیون تقسیم شده شانس کمی در برابر رهبر محبوب داشت، نزدیکترین رقیب او حدود 13 درصد آرا را به دست آورد.

انتظار نمی‌رفت در مورد استراتژی‌های پوتین برای بازسازی کشور به عنوان یک قدرت جهانی، تغییر چندانی صورت نگیرد، اگرچه آغاز دوره آخر او سوالاتی را در مورد جانشین او ایجاد کرد و اینکه آیا وی بر تغییر قانون اساسی در تلاش برای ماندن در مقام نامحدود تأثیر می گذارد یا خیر.

پوتین در 16 ژوئیه 2018 با رئیس جمهور ترامپ در هلسینکی فنلاند برای اولین گفتگوی رسمی بین دو رهبر دیدار کرد. به گفته روسیه، موضوعات این نشست شامل جنگ جاری در سوریه و رفع نگرانی در مورد اتهامات تلاش روسیه برای نفوذ در انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا بود.

آوریل سال بعد، پوتین برای اولین بار با کیم جونگ اون، دیکتاتور کره شمالی دیدار کرد. رهبران دو کشور درباره موضوع کارگران کره شمالی در روسیه گفتگو کردند، در حالی که پوتین همچنین از مذاکرات خلع سلاح هسته‌ای همتای خود با ایالات متحده حمایت کرد و گفت که کیم در ازای کنار گذاشتن برنامه هسته‌ای خود به ضمانت‌های امنیتی نیاز دارد.

این موضوع که آیا پوتین قصد داشت تا قدرت خود را تمدید کند، پس از سخنرانی او در کشور در ژانویه 2020، که شامل پیشنهادهایی برای اصلاحات قانون اساسی بود که شامل انتقال قدرت انتخاب نخست وزیر و کابینه از رئیس جمهور به رئیس جمهور بود، دوباره مطرح شد. کل کابینه، از جمله مدودف، به سرعت استعفا دادند، که منجر به انتخاب میخائیل وی میشوستین به عنوان نخست وزیر جدید شد.

تهاجم روسیه به اوکراین

در اواخر سال 2021 پوتین دستور تجمع گسترده نیروهای روسیه در امتداد مرز اوکراین را صادر کرد. واحدهای بیشتری به بلاروس اعزام شدند تا ظاهراً در تمرینات مشترک با ارتش بلاروس شرکت کنند. دولت‌های غربی در مورد آنچه که به نظر می رسید تهاجم قریب الوقوع روسیه باشد، ابراز نگرانی کردند، اما پوتین وجود چنین برنامه‌هایی را رد کرد. تا فوریه 2022 نزدیک به 190000 سرباز روسی آماده حمله به اوکراین از پایگاه‌های پیشرو در روسیه، کریمه تحت اشغال روسیه، بلاروس و منطقه تحت حمایت روسیه در ترانسدنستریا در مولداوی بودند. علاوه بر این، واحدهای آبی خاکی تحت پوشش تمرینات دریایی برنامه ریزی شده قبلی در دریای سیاه مستقر شدند. پوتین در 21 فوریه استقلال جمهوری‌های مردمی خودخوانده دونتسک و لوهانسک را به رسمیت شناخت و عملاً توافقنامه صلح مینسک 2015 را باطل کرد. در ساعات اولیه صبح 24 فوریه، پوتین آغاز یک “عملیات نظامی ویژه” را اعلام کرد و صدای انفجارها در شهرهای سراسر اوکراین شنیده شد. رئیس جمهور اوکراین ولودیمیر زلنسکی گفت که کشورش از خود دفاع خواهد کرد و رهبران غربی این حمله بی‌دلیل را محکوم کردند و وعده تحریم‌های سریع و شدید علیه روسیه دادند.

پوتین و مشاوران نظامی او تصور می‌کردند که حمله روسیه به اوکراین در عرض چند روز با سرنگونی دولت منتخب دموکراتیک در کی‌اف و استقرار یک رژیم طرفدار مسکو به پایان می‌رسد. با این حال، تقریباً از همان ابتدا، کمبودها در ارتش روسیه آشکار شد و پیشروی‌ها در محورهای متعدد در مقابل مقاومت مصمم اوکراین متوقف شد. شکست‌های لجستیکی عظیم حمله به کیف را مختل کرد و تلاش برای محاصره خارکف با وجود نزدیکی آن شهر (32 کیلومتر) به مرز روسیه، با شکست مواجه شد. تا پایان ماه مارس، نیروهای روسیه از کیف عقب رانده شدند و ماه بعد نیروهای اوکراینی رزمناو موشکی مسکوا، گل سرسبد ناوگان دریای سیاه روسیه را غرق کردند.

در مناطق آزاد شده شواهد گسترده‌ای از جنایات جنگی توسط سربازان روسی وجود داشت. گزارش‌های غارت و خشونت جنسی رایج بود و در شهرهایی مانند بوچا، ایزیوم و خرسون اجساد صدها غیرنظامی که در گورهای دسته جمعی انباشته شده بودند پیدا شد. در ماریوپول، در اثر حمله هوایی روسیه به تئاتری که به عنوان پناهگاه اصلی بمب در شهر عمل می‌کرد، 600 نفر کشته شدند.

از آنجایی که پیروزی‌های میدان نبرد مبهم‌تر شد و اوکراین شروع به بازپس گیری قلمرو کرد، فرماندهان روسی با نقض آشکار کنوانسیون‌های ژنو حملات خود را به زیرساخت‌های غیرنظامی افزایش دادند. هنگامی که نیروهای روسی سرانجام ماریوپل را پس از یک محاصره سه ماهه تصرف کردند، شهر بندری به ویرانه‌ای دودزا تبدیل شده بود.

اگر پوتین امیدوار بود که غرب را تقسیم کند و تسلط روسیه را در کشورهای “خارج نزدیک” اتحاد جماهیر شوروی سابق تثبیت کند، این طرح به طرز شگفت انگیزی نتیجه معکوس داشت. در 23 ژوئن، اتحادیه اروپا به طور رسمی وضعیت نامزدی را به اوکراین اعطا کرد، بنابراین داستانی را تکمیل کرد که با سرنگونی دولت یانوکوویچ طرفدار روسیه در سال 2014 آغاز شده بود. ناتو با تهدید آشکار برای امنیت جمعی اروپا و فنلاند و سوئد انرژی گرفته بود. دو کشور با سابقه طولانی بی‌طرفی، معاهدات الحاق به این اتحاد را در 5 ژوئیه امضا کردند. لهستان که از لحاظ تاریخی روابط دشواری با همسایه خود در شرق داشت، میلیون ها پناهنده اوکراینی را پذیرفت. ایالات متحده میلیاردها دلار کمک نظامی به اوکراین ارسال کرد و رهبران غربی برای نشان دادن حمایت مداوم خود از زلنسکی و اوکراین به کیف سفر کردند. برعکس، پوتین به طور فزاینده‌ای منزوی شد زیرا روسیه به شدیدترین کشور تحریم شده اقتصادی در تاریخ تبدیل شد.

با شروع تلاش‌های جنگی او، پوتین فرماندهان را جابجا کرد و در نهایت بخشی از جنگ را به یوگنی پریگوژین و شرکت مزدور گروه واگنر او واگذار کرد. پریگوژین صفوف واگنر را با زندانیان استخدام شده از زندان‌های روسیه پر کرد و ارتش محکوم پریگوژین به زودی در دونباس حملاتی را انجام داد. تلفات حیرت آور ناشی از حملات متقابل اوکراین باعث شد پوتین در 21 سپتامبر “بسیج جزئی” 300000 سرباز را اعلام کند. اگرچه مقامات دفاعی متعهد شده بودند که فقط سربازان کهنه سرباز جنگی فراخوانده می‌شوند، شواهد گسترده‌ای وجود داشت که نشان می‌داد مردان بدون تجربه نظامی به خدمت سربازی می‌روند. تظاهرات در سراسر روسیه آغاز شد و صدها هزار مرد (در سن سربازی) کشور را ترک کردند. برخی از این سربازان وظیفه با تجهیز ضعیف و عملاً هیچ آموزشی در طی دو هفته پس از دریافت اخطارهای سربازی خود در عملیات کشته شدند. حتی مشتاق ترین حامیان پوتین در رسانه های دولتی مخالفت خود را با بسیج نسبی ابراز کردند، اما انجام این کار با خطر بسیار واقعی همراه بود. پوتین قانونی را تصویب کرده بود که انتقاد از تلاش‌های جنگی را جرمی می‌دانست که مجازات آن تا 15 سال زندان است و مقامات و الیگارشی‌هایی که خشم پوتین را برانگیختند، اغلب دچار مرگ‌های مشکوک می‌شدند که تعداد بسیار غیرمحتملی از پنجره سقوط می‌کردند. پس از یک سال جنگ، جایگاه بین‌المللی روسیه به شدت کاهش یافت، اقتصاد این کشور از تحریم‌ها در حال چرخش بود و رهبر آن بیش از هر زمان قبلی در نزدیک به ربع قرن قدرت خود آسیب‌پذیرتر ظاهر شد.

بسیج پوتین کمک چندانی به تغییر وضعیت نظامی در اوکراین نکرد و حملات زمستانی و بهاری روسیه به جایی نرسید. نیروهای واگنر تمرکز خود را بر شهر باخموت در تلاش برای به دست آوردن نوعی پیروزی برای کرملین تشدید کردند. برای ماه‌ها، سربازان محکوم واگنر که مجهز نبودند، حملات موج انسانی خونین را در حالی که سعی می‌کردند نیروهای اوکراینی را محاصره کنند، انجام می‌دادند، اما دفاع اوکراین پابرجا بود. در می 2023 اوکراینی‌ها از خرابه‌های باخموت عقب نشینی کردند و پریگوژین اعلام پیروزی کرد. تخمین زده شد که تلفات روس‌ها در این نبرد از 100000 نفر فراتر رفته و بیش از 20000 کشته در این نبرد وجود دارد. با این حال، این اولین موفقیت روسیه در میدان جنگ در نزدیک به یک سال بود و اعتبار پریگوژین بر این اساس افزایش یافت.

درگیری داخلی بین پریگوژین و تشکیلات نظامی روسیه در اواخر ژوئن به اوج خود رسید، زمانی که پریگوژین به وزارت دفاع روسیه “اعلان جنگ” داد و در راس یک ستون زرهی متشکل از 25000 مزدور واگنر به روسیه بازگشت. در 24 ژوئن، نیروهای واگنر بیش از نیم دوجین هواپیمای روسی را سرنگون کردند و مقر منطقه نظامی جنوبی در روستوف-آن-دون را اشغال کردند. ستون پریگوژین سپس به سمت شمال حرکت کرد و در حین عبور از ورونژ با مقاومت معنی‌داری مواجه نشد و سرانجام در 120 مایلی (تقریباً 200 کیلومتری) جنوب مسکو متوقف شد. سپس پریگوژین به طور ناگهانی به افراد خود دستور داد تا در زمان ریاست جمهوری بلاروس به مواضع خود در اوکراین بازگردند. الکساندر لوکاشنکو اعلام کرد که بین پریگوژین و کرملین میانجیگری کرده است. در ازای توقف شورش واگنر، به مزدوران عفو ​​داده شد و قراردادهای نظامی پیشنهاد شد. پریگوژین در بلاروس در تبعید زندگی می‌کرد.

مکان اختفای پوتین در طول شورش موضوع گمانه زنی‌های زیادی بود، زیرا جت ریاست جمهوری او در حالی که پریگوژین هنوز در راهپیمایی بود از مسکو خارج می‌شد. یک سخنگوی اصرار داشت که پوتین در کرملین کار می‌کرد، اما چیزی که قابل بحث نیست این است که پوتین در یکی از پر فراز و نشیب‌ترین روزهای تاریخ اخیر روسیه، به طرز شگفت‌انگیزی کمرنگ بود. اظهارات علنی او، زمانی که بالاخره اعلام شد، ناامیدانه و متناقض به نظر می‌رسید. او پریگوژین را به عنوان یک خائن مورد انتقاد قرار داد، اما سرویس‌های امنیتی پوتین هیچ اقدامی فوری برای دستگیری او انجام ندادند. او مبارزان واگنر را به عنوان میهن پرست ستود، علیرغم این واقعیت که مزدوران ده‌ها تن از نیروهای روسی را در جریان پیشروی خود به مسکو کشته بودند. پوتین همچنین ارتش روسیه را به دلیل جلوگیری از “جنگ داخلی” تحسین کرد، حتی اگر ارتش عادی روسیه برای توقف شورش کاملاً فاقد تجهیزات به نظر می‌رسید.

زندگی شخصی

در سال 1980، پوتین با همسر آینده خود، لیودمیلا، که در آن زمان به عنوان مهماندار کار می‌کرد، ملاقات کرد. این زوج در سال 1983 ازدواج کردند و صاحب دو دختر شدند: ماریا، متولد 1985، و یکاترینا، متولد 1986. در اوایل ژوئن 2013، پس از نزدیک به 30 سال ازدواج، اولین زوج روسیه اعلام کردند که در حال طلاق هستند و توضیح کمی در مورد آن ارائه شد. این تصمیم، اما اطمینان از این که آنها به طور متقابل و دوستانه به آن رسیده‌اند.

پوتین گفت: «کسانی هستند که نمی‌توانند آن را تحمل کنند. لیودمیلا الکساندرونا تقریباً نه سال است که نگهبانی می‌دهد. لیودمیلا با ارائه زمینه بیشتر برای تصمیم گیری، افزود: “ازدواج ما به پایان رسیده است، زیرا ما به سختی یکدیگر را می‌بینیم. ولادیمیر ولادیمیرویچ در کار خود غرق شده است، فرزندان ما بزرگ شده‌اند و زندگی خود را می‌کنند.”

گفته می‌شود پوتین که یک مسیحی ارتدوکس است، به طور منظم در مراسم کلیسا در تاریخ‌ها و تعطیلات مهم شرکت می‌کند و سابقه طولانی در تشویق ساخت و بازسازی هزاران کلیسا در منطقه داشته است. هدف او عموماً متحد کردن همه مذاهب تحت اختیار دولت است و از نظر قانونی سازمان‌های مذهبی را ملزم می‌کند تا برای تأیید نزد مقامات محلی ثبت نام کنند.

admin