از سال 1988، جهان هر ساله اول دسامبر را به عنوان روز جهانی HIV/AIDS گرامی می‌دارد. این بیماری از زمان کشف آن در سال 1981 جان بسیاری از مردم را گرفته است. درمان آن هنوز ناشناخته است، اگرچه پزشکان و محققان هر روز برای غلبه بر آن تلاش می‌کنند. بر اساس گزارش سازمان ملل، در طول سال 2016، 36.7 میلیون نفر با HIV زندگی می‌کردند. هر سال تعداد موارد جدید HIV کاهش می‌یابد، اما همه گیری واقعی است. بین دهه 80 تا 2019، این بیماری باعث مرگ 35 میلیون نفر در سراسر جهان شد. این بیماری همه گیر در کشورهای جنوب صحرای آفریقا شایع‌تر است، اما در سراسر جهان گسترش یافته و به طور فعال هر روز در حال گسترش است.

اگر می‌خواهیم به اچ آی وی/ایدز پایان دهیم، باید باورهای غلطی که پیرامون آن وجود دارد را از بین ببریم.

HIV یا ایدز چیست؟

HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی) ویروسی است که در بدن شما رشد می‌کند و سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف می‌کند. این امر مبارزه با میکروب‌ها و بیماری‌های رایج را سخت‌تر می‌کند. ایدز (سندرم نقص ایمنی اکتسابی) آخرین مرحله عفونت HIV است.

احتمال ابتلا به اچ‌آی‌وی در اثر چیزهایی که افراد دیگر را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، بیشتر است و افراد مبتلا به ایدز تمایل به ابتلا به عفونت‌های جدی یا سرطان دارند. اگرچه هیچ درمانی وجود ندارد، درمان می‌تواند پیشرفت HIV را کند یا متوقف کند. بسیاری از افرادی که ایدز را درمان می‌کنند زندگی طولانی و سالمی دارند و هرگز به ایدز مبتلا نمی‌شوند.

HIV از کجا آمده است؟

ایدز از شامپانزه های آفریقای مرکزی منشاء گرفت. محققان فکر می‌کنند که ممکن است صدها سال پیش از آنها به انسان منتقل شده باشد. ایدز به آرامی در سراسر آفریقا به سایر نقاط جهان گسترش یافت. حداقل از دهه 1970 در ایالات متحده وجود داشته است.

علائم ایدز

این معمول است که در ابتدا علائمی نداشته باشید و گاهی اوقات حتی برای سال‌ها یا دهه‌ها. اما علائمی وجود دارد که ممکن است در شما ایجاد شود، مانند علائمی شبیه آنفولانزا بلافاصله پس از آلوده شدن به ایدز. حتی اگر احساس بیماری نکنید، HIV به سیستم ایمنی آسیب می‌رساند. این گلبول‌های سفید خون که با عفونت مبارزه می‌کنند به نام سلول‌های CD4 را ربوده و از آنها برای تولید هزاران نسخه از خود استفاده می‌کند. بدون درمان، اچ‌آی‌وی بسیاری از این سلول‌ها را از بین می‌برد که بدن شما نمی‌تواند از شما در برابر عفونت‌های تهدید کننده زندگی محافظت کند. اگر تعداد CD4 شما به زیر 200 برسد، شما مبتلا به ایدز هستید.

مراحل HIV

سه مرحله عفونت ایدز وجود دارد:

• مرحله 1: این مرحله اولیه است. ممکن است آن را مرحله “حاد” نیز بشنوید. ممکن است تب، بثورات پوستی، خستگی، لرز و سایر علائم شبیه آنفولانزا داشته باشید. اما ممکن است علائمی نداشته باشید. اگر این کار را انجام دهید، ممکن است 2 تا 4 هفته پس از آلوده شدن شما شروع شوند. در این مدت، ویروس به سرعت کپی‌های زیادی از خود می‌سازد.
• مرحله 2: در طول این مرحله، HIV به تولید مثل ادامه می‌دهد و به مرور زمان به سیستم ایمنی بدن شما آسیب می‌رساند. ممکن است احساس بیماری نکنید یا علائمی نداشته باشید. اما HIV از بین نرفته است و شما هنوز هم می‌توانید آن را به افراد دیگر منتقل کنید. این مرحله می‌تواند سال‌ها یا حتی دهه‌ها ادامه داشته باشد.
• مرحله 3: این زمانی است که شما ایدز دارید. سیستم ایمنی بدن شما به شدت آسیب دیده است و شما را در برابر سایر بیماری‌ها آسیب پذیر می‌کند.

علائم ایدز

اگر HIV دارید و تحت درمان قرار نمی‌گیرید، سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف می‌شود و به سمت ایدز پیش می‌رود. علائم ایدز عبارتند از:

• کاهش وزن سریع
• تب مکرر یا تعریق شبانه زیاد
• خستگی شدید و غیر قابل توضیح
• تورم طولانی مدت غدد لنفاوی در زیر بغل، کشاله ران یا گردن
• اسهالی که بیش از یک هفته طول بکشد
• زخم‌های دهان، مقعد یا اندام تناسلی
• ذات الریه

اما هر یک از این علائم می‌تواند مربوط به سایر بیماری‌ها باشد. تنها راه برای اطمینان از اینکه آیا ایدز دارید یا خیر، انجام آزمایش است.

عوامل خطر ایدز

هر کسی ممکن است به HIV مبتلا شود. باید قبل از رابطه جنسی به نکات زیادی توجه کنید وگرنه شما در معرض خطر بیشتری برای آن هستید اگر:

• بیش از یک شریک جنسی داشته باشید
• بدون استفاده از کاندوم رابطه جنسی واژینال یا مقعدی داشته باشید
• با هر کسی که ایدز دارد رابطه جنسی داشته باشید
• از سوزن یا سرنگ فردی که ایدز دارد استفاده کرده‌اید
• عفونت مقاربتی (STI) دیگری مانند کلامیدیا، سیفلیس، سوزاک یا تبخال داشته باشید.
• نابرابری های HIV

هرکسی می تواند از طریق رفتارهای پرخطر به HIV مبتلا شود. اما اگر در جمعیت‌های خاصی هستید، احتمال ابتلا به آن یا درمان دشوارتر است. این به این دلیل است که برخی از گروه ها با نابرابری های بهداشتی روبرو هستند. این تفاوت‌ها در مراقبت و درمان بر اساس نژاد، قومیت، موقعیت اجتماعی، جنسیت یا محل زندگی شما هستند.

ممکن است شما بیشتر از دیگران تحت تأثیر HIV قرار بگیرید اگر:

• سیاه پوست یا لاتین هستید. شما ممکن است بخشی از جامعه‌ای باشید که میزان عفونت بالاتری دارد. مسائل اجتماعی، اقتصادی و جمعیتی نیز می‌تواند باعث افزایش خطرات در این گروه‌ها شود.
• زندگی در جنوب ایالات متحده اگر در یک منطقه روستایی زندگی می کنید، ممکن است بیشتر با مشکلات مالی مواجه شوید یا در یافتن مراقبت در این نزدیکی مشکل داشته باشید.
• در اقلیت جنسی هستید. اچ آی وی به راحتی از طریق رابطه مقعدی پخش می‌شود. اما چیزهایی مانند موانع بیمه، هزینه‌ها، یا عدم وجود ارائه دهندگان تایید کننده جنسیت نیز می‌تواند بر اقلیت‌های جنسی تأثیر بگذارد. زنان تراجنسیتی به همراه مردان جوان سیاه‌پوست و لاتین تبار که با مردان رابطه جنسی دارند، بیشتر عفونت‌های HIV را در ایالات متحده تشکیل می‌دهند.
• زن هستید. بافت واژن معمولاً در برابر عفونت آسیب‌پذیرتر است که خطر عفونت را افزایش می‌دهد. اما بیشتر موارد HIV در ایالات متحده در مردان است.

موانع مراقبت از HIV چیست؟

اینها می‌توانند باعث نابرابری در سلامت شوند و بالعکس. به عنوان مثال، اگر فکر می‌کنید بر اساس هویت جنسی خود با تبعیض روبرو خواهید شد، ممکن است از انجام آزمایش ایدز اجتناب کنید. یا ممکن است به دلیل نداشتن پول کافی (یا بیمه درمانی) از HIV مراقبت نکنید.

عوامل اجتماعی تعیین کننده سلامت شرایطی هستند که در آن زندگی می‌کنید، کار می‌کنید، به مدرسه می‌روید یا بازی می‌کنید که می‌تواند بر سلامت شما تأثیر بگذارد. اگر با موارد زیر نیز سر و کار دارید، احتمال کمتری دارد که بهترین تشخیص، مراقبت و درمان HIV را دریافت کنید:

• سوء مصرف مواد
• اختلالات سلامت روان
• بی خانمانی یا بی ثباتی مسکن
• کمبود ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی
• عدم دسترسی به پوشش مراقبت های بهداشتی
• نژادپرستی و تبعیض
• فقر
• شرم برای داشتن (یا آزمایش) HIV
• نگران این باشید که آیا غذای کافی دارید یا خیر

ابزارهایی برای کمک به شما برای انجام آزمایش و یا مراقبت از HIV وجود دارد.

علل و انتقال HIV

اچ‌آی‌وی زمانی گسترش می‌یابد که خون، مایع منی یا مایعات مقعدی یا واژن فرد آلوده وارد جریان خون شما شود. متداول‌ترین راه‌ها برای این اتفاق از طریق رابطه جنسی مقعدی یا واژینال محافظت نشده یا استفاده از سوزن یا سرنگ مشترک با فرد HIV مثبت است.

زنان بارداری که HIV مثبت هستند می‌توانند قبل یا در حین تولد این ویروس را به نوزاد خود منتقل کنند. ایدز همچنین می‌تواند از طریق شیردهی به نوزاد منتقل شود. اما این خطر برای زنانی که داروی اچ‌آی‌وی مصرف می‌کنند بسیار کم است.

ممکن است، اما معمول نیست، اگر شما هم جزء کارکنان مراقبت‌های بهداشتی هستید در هنگام درمان فردی مبتلا به ایدز، ممکن است آلوده شوند.

خطر ابتلا به اچ آی وی از طریق رابطه جنسی دهانی وجود ندارد و بسیار نادر است که با گاز گرفتن توسط فردی آلوده به HIV به آن مبتلا شوید. موارد بسیار کمی از آن وجود داشته است و آن نیش‌های شدیدی بود که پوست را شکست.

چگونه HIV منتشر نمی شود

اچ آی وی از طریق بزاق، اشک، عرق، بغل کردن، بوسیدن ، غذای مشترک، ظروف یا حمام پخش نمی‌شود. اطلاعات ناقص زیادی در مورد راه‌هایی که می‌توانید HIV را بگیرید وجود دارد. اما نمی‌تواند برای مدت طولانی بیرون از بدن فرد، مانند روی سطوح، زندگی کند. خارج از بدن انسان نیز نمی‌تواند تکثیر شود.

آزمایشات HIV / ایدز

اگر آزمایش HIV شما مثبت باشد، می‌توانید بلافاصله درمان را شروع کنید. همچنین می‌توانید اقداماتی را انجام دهید تا ویروس را به دیگران منتقل نکنید. اگر باردار هستید، انجام آزمایش و شروع درمان در اسرع وقت بسیار مهم است.

می‌توانید آزمایش ایدز را در مطب، کلینیک، مرکز بهداشت اجتماعی، بیمارستان یا آزمایشگاه های خصوصی انجام دهید.

سه نوع آزمایش HIV وجود دارد:

تست آنتی بادی این به دنبال آنتی بادی است – پروتئین‌هایی که بدن شما برای مبارزه با ویروس می‌سازد. در این آزمایش از یک نمونه خون کوچک از ورید بازو یا انگشت شما استفاده می‌شود. همچنین می‌تواند از مایع داخل دهان شما استفاده کند (تست مایع دهانی). تست‌های انگشت و مایعات دهانی را تست سریع می‌نامند زیرا نتایج را در حدود 30 دقیقه یا کمتر دریافت می‌کنید.

• تست آنتی ژن/آنتی بادی این آزمایش توصیه شده برای HIV است: آنتی بادی‌های HIV و همچنین قسمت‌هایی از ویروس به نام آنتی ژن را بررسی می‌کند.
• آزمایش اسید نوکلئیک (NAT): این به دنبال آثار HIV در خون شما است. خون شما برای آزمایش به آزمایشگاه فرستاده می شود، بنابراین ممکن است چند روز طول بکشد تا نتایج به دست آید.
• تست های خانگی: خودآزمایی‌های ایدز در سراسر کارکنان مراقبت‌های بهداشتی ایالات متحده در دسترس است، امیدوارند که آنها آگاهی را در مورد عفونت HIV برای افرادی که در غیر این صورت آزمایش نمی‌شوند، افزایش دهد. آزمایش سواب دهان (به نام تست OraQuick) را می توان در داروخانه ها یا به صورت آنلاین دریافت کرد. می تواند در 20 دقیقه نتیجه بدهد. با این حال، مثبت بودن آزمایش باید با آزمایش آزمایشگاهی تأیید شود. از کیت‌های جمع‌آوری نمونه خانگی نیز می‌توان برای بررسی اینکه آیا HIV دارید یا خیر، استفاده کرد. حتی می تواند عفونت اخیر اچ آی وی را تشخیص دهد. به منزل شما پست شده است. همه چیزهایی را که برای گرفتن نمونه خون از انگشت خود نیاز دارید، دارد.

تشخیص HIV و “دوره پنجره”

شما بلافاصله پس از آلوده شدن متوجه نخواهید شد که آیا ایدز دارید یا خیر. زمان لازم است تا بدن شما آنتی بادی بسازد و آنتی ژن‌ها ظاهر شوند.

“دوره پنجره” زمانی است که بین زمانی که شما به ویروس آلوده شده اید تا زمانی که آزمایش HIV می‌تواند به شما بگوید که آن را دارید. این از فردی به فرد دیگر و آزمایشی به آزمایش دیگر متفاوت است. مشاور آزمون شما می‌تواند در مورد دوره پنجره آزمونی که شرکت می‌کنید بیشتر به شما بگوید. در اینجا چند دستورالعمل کلی وجود دارد:

• آزمایش آنتی بادی می تواند HIV را 23 تا 90 روز پس از آلوده شدن شما به ویروس تشخیص دهد. پنجره آزمایشی که از خون ورید استفاده می‌کند سریعتر از آزمایشی است که از مایع دهانی یا خون از انگشت انگشت استفاده می‌کند.
• آزمایش آنتی ژن/آنتی بادی که در آزمایشگاه روی خون ورید انجام می‌شود می‌تواند عفونت HIV را در عرض 18 تا 45 روز تشخیص دهد. اگر آزمایش با خون از انگشتان دست انجام شود، بیشتر طول می‌کشد (18 تا 90 روز).
• آزمایش اسید نوکلئیک (NAT) معمولاً کوتاه‌ترین زمان را دارد: 10 تا 33 روز. این آزمایش معمولاً برای تشخیص عفونت HIV استفاده نمی‌شود، مگر اینکه علائم و سابقه‌ای داشته باشید که نشان دهد فقط چند روز پیش آلوده شده اید.
• اگر آزمایش شما منفی است (به این معنی که نشان می‌دهد HIV ندارید) و در طول دوره آزمایشی در معرض ویروس قرار نگرفته‌اید، می‌توانید مطمئن باشید که در زمان انجام آزمایش HIV نداشته‌اید.
• اگر آزمایش اول شما مثبت باشد (به این معنی که نشان می‌دهد HIV دارید)، آزمایش دوم باید برای اطمینان انجام شود. اگر آزمایش شما در آزمایشگاه انجام شده باشد، این آزمایش دوم به صورت خودکار انجام می‌شود. اگر اولین آزمایش شما در خانه یا در یک محل آزمایش اجتماعی انجام شده است، مهم است که نمونه خون دیگری را گرفته و در آزمایشگاه آزمایش کنید.

CDC توصیه می‌کند که همه بزرگسالان حداقل یک بار آزمایش HIV انجام دهند، حتی اگر در معرض خطر نباشند. اگر خطر شما بیشتر است (به عنوان مثال، چندین شریک جنسی دارید یا از سوزن برای مواد مخدر استفاده می‌کنید) باید هر سال آزمایش شوید.

عوارض HIV

غیر معمول نیست که در صورت ابتلا به اچ آی وی، سایر مشکلات سلامتی داشته باشید. آنها ممکن است ناشی از وضعیت بیماری شما، (از جمله اینکه آیا شما مبتلا به ایدز هستید)، یا از رفتارهای مرتبط با داشتن HIV (مانند رابطه جنسی با چندین شریک جنسی) ناشی شوند. آنها عبارتند از:

• عفونت‌های فرصت طلب. از آنجایی که هنگام زندگی با HIV (به خصوص اگر ایدز دارید)، سیستم ایمنی ضعیفی دارید، احتمال ابتلا به عفونت‌هایی مانند:
• ذات الریه، عفونت های ویروسی علاوه بر HIV، و برفک دهان. خطر ابتلا به عفونت های فرصت طلب زمانی بالاتر است که تعداد CD4 شما کمتر از 200 باشد. اما زمانی که تعداد CD4 شما کمتر از 500 باشد نیز ممکن است رخ دهد.
• هپاتیت B یا هپاتیت C که به کبد شما آسیب می رساند. مانند HIV، هر دو نوع ویروس هپاتیت از طریق رابطه جنسی یا سوزن مشترک منتقل می شود.
• بیماری سل. سل می تواند به طور جدی بر ریه ها و سایر قسمت های بدن شما تأثیر بگذارد. از طریق هوا پخش می شود.
• سرطان های مرتبط با ایدز افراد مبتلا به HIV بیشترین خطر ابتلا به نوعی سرطان به نام سارکوم کاپوزی را دارند. می‌تواند در پوشش رگ‌های خونی و لنفاوی شما تشکیل شود. اچ‌آی‌وی به سیستم ایمنی بدن شما آسیب می‌رساند، که به ویروس عامل این سرطان اجازه تکثیر می‌دهد. تومورها یا ضایعات آن معمولاً بدون درد هستند و مانند لکه‌های بنفش روی پاها یا صورت شما به نظر می‌رسند. با بدتر شدن سرطان، این ضایعات می‌توانند در ناحیه تناسلی، دهان، غدد لنفاوی، دستگاه گوارش و ریه ها نیز ظاهر شوند.
• سایر عوارض. اینها می‌تواند شامل التهاب طولانی مدت باشد که حتی اگر HIV شما به خوبی کنترل شده باشد، ممکن است رخ دهد. با گذشت زمان، التهاب مزمن ممکن است شانس ابتلا به دیابت را افزایش دهد. مشکلات قلبی، استخوانی یا کبدی؛ و برخی از انواع سرطان
• به دلیل رفتارهای مخاطره آمیز جنسی، ممکن است در معرض سایر عفونت‌های مقاربتی مانند سیفلیس، سوزاک، کلامیدیا یا تبخال باشید.
• همچنین ممکن است خطر ابتلا به افسردگی، اضطراب و سایر اختلالات روانی را افزایش دهید. مراقبت از سلامت عاطفی خود به ویژه در صورت زندگی با ایدز اهمیت دارد.

درمان HIV یا ایدز

همه چیز از روزهایی که هیچ درمانی برای HIV وجود نداشت، فاصله زیادی دارد. امروزه، درمان ضد رتروویروسی (ART) می‌تواند پیشرفت ویروس را کند کرده و گاهی اوقات آن را متوقف کند، مهم نیست که چه مدت به آن مبتلا بوده‌اید.

ART با کاهش بار ویروسی شما، که مقدار HIV در بدن شما است، کار می‌کند. هدف این است که آن را به حدی پایین بیاوریم که آزمایش آزمایشگاهی نتواند آن را تشخیص دهد. با یک بار ویروسی غیرقابل شناسایی، سلامت کلی شما بهبود می‌یابد و نمی‌توانید ویروس را به دیگران منتقل کنید.

شما معمولا ترکیبی از حداقل سه داروی HIV (به نام داروهای ضد رتروویروس یا ARV) مصرف می‌کنید. برخی در یک قرص می‌آیند. مهم است که آنها را در زمان مناسب هر روز مصرف کنید، درست همانطور که پزشک شما تجویز کرده است.

اگر دوزها را نادیده بگیرید یا درمان را متوقف کنید، بار ویروسی شما بالا می‌رود و همچنین توانایی شما برای آلوده کردن دیگران افزایش می‌یابد.

هفت نوع یا کلاس ARV وجود دارد که به روش‌های مختلف HIV را مسدود می‌کند:

مهارکننده‌های رونوشت معکوس نوکلئوزیدی (NRTIs) و مهارکننده‌های غیرنوکلئوزیدی رونوشت‌های معکوس (NNRTIs) آنزیمی به نام ترانس کریپتاز معکوس را مسدود می‌کنند. HIV از این آنزیم برای ساختن کپی از خود استفاده می‌کند.

مهارکننده‌های پروتئاز و مهارکننده‌های اینتگراز دیگر آنزیم‌های کپی‌ساز را مسدود می‌کنند.

مهارکننده‌های ورود (مهارکننده‌های فیوژن، آنتاگونیست‌های CCR5 و مهارکننده‌های پس از اتصال) از ورود HIV به سلول‌های CD4 جلوگیری می‌کنند.

معمولاً 1 ماه و 3 تا 6 ماه پس از شروع درمان آزمایش خون می‌دهید. اینها بار ویروسی و سطح CD4 شما را بررسی می‌کنند. با گذشت زمان، بار ویروسی شما باید کاهش یابد و تعداد CD4 شما باید افزایش یابد. این بدان معناست که اگرچه هنوز ویروس را دارید، درمان شما کار می‌کند و باید به آن پایبند باشید.

عوارض جانبی درمان HIV

مانند همه داروها، ART می‌تواند عوارض جانبی ایجاد کند. این موارد بسته به فرد و نوع درمان متفاوت است. حتی افرادی که از داروهای مشابه ایدز استفاده می‌کنند می‌توانند عوارض جانبی متفاوتی داشته باشند. رایج‌ترین آنها عبارتند از:

• تهوع و استفراغ
• اسهال
• مشکل خواب
• سردرد
• کهیر
• خستگی

احتمال بیشتری وجود دارد که در اولین شروع درمان این علائم را داشته باشید و برخی ممکن است در عرض چند هفته از بین بروند. سایر عوارض جانبی ممکن است در طول زمان رخ دهد، از جمله:

• دیابت
• خطر حمله قلبی یا سکته مغزی
• بیماری کلیوی
• از دست دادن استخوان
• افزایش وزن

واکنش حساسیت مفرط به یک داروی HIV به نام abacavir (شامل Triumeq، Trizivir و Ziagen)، که شامل آسیب کبدی (سمیت کبدی) یا بثورات پوستی شدید است، می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد. اگر فکر می کنید واکنش شدیدی به این دارو یا هر دارویی که مصرف می‌کنید، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید یا مراقبت‌های اورژانسی دریافت کنید. قبل از شروع هر دارویی، مطمئن شوید که پزشک توضیح می‌دهد که چه عوارض جانبی باید مراقب باشید.

درمان به عنوان پیشگیری بهترین راه برای سالم ماندن و محافظت از دیگران این است که درمان را شروع کنید و به آن ادامه دهید. وقتی بار ویروسی شما غیرقابل تشخیص باشد، خود را سالم نگه می‌دارید و هیچ شانسی وجود ندارد که بتوانید ویروس را به شریک جنسی خود منتقل کنید.

پیشگیری از HIV

راه‌های زیادی برای پیشگیری یا کاهش احتمال ابتلا به اچ‌آی‌وی وجود دارد، اگر قبلاً آن را نداشته‌اید:

• رابطه جنسی ایمن‌تر هر بار که رابطه مقعدی یا واژینال دارید از کاندوم جدید به روش صحیح استفاده کنید. کاندوم‌ها 100% موثر نیستند، و البته گاهی نیز کاندوم در دسترس نیست و شما نمی‌دانید اگر کاندوم ندارید باید چه کاری انجام دهید. بنابراین ایده خوبی است که از سایر اقدامات پیشگیرانه نیز استفاده کنید. تقریباً هیچ شانسی برای ابتلا به HIV با رابطه جنسی دهانی وجود ندارد، اما می‌توانید سایر بیماری‌های مقاربتی مانند سوزاک و کلامیدیا را نیز دریافت کنید.
• پروفیلاکسی قبل از مواجهه (PrEP). امتریسیتابین/تنوفوویر یک قرص روزانه است که به پیشگیری از عفونت در افرادی که HIV ندارند اما در معرض خطر ابتلا به آن هستند، کمک می‌کند. این شامل مردانی می‌شود که با مردان رابطه جنسی دارند، زنان و مردانی که با فردی که HIV دارد و افرادی که مواد مخدر تزریق می‌کنند رابطه جنسی دارند. برای اینکه کار کند، باید هر روز آن را مصرف کنید. و همچنان باید از کاندوم برای جلوگیری از بیماری های مقاربتی استفاده کنید.
• یک نوع تزریقی طولانی اثر PrEP (کابوتگراویر طولانی اثر یا Apretude) که می‌تواند هر 2 ماه یکبار تجویز شود، در دسترس‌تر می‌شود.
• پروفیلاکسی پس از مواجهه (PEP). اگر بلافاصله پس از قرار گرفتن در معرض HIV آن را مصرف کنید، ART به جلوگیری از عفونت کمک می‌کند. برای اینکه کار کند، باید ظرف 3 روز شروع کنید. به مدت 28 روز به مصرف یک یا دو قرص در روز ادامه می‌دهید.
• استفاده ایمن‌تر از مواد مخدر در صورت تزریق مواد مخدر، هر بار از یک سوزن تمیز استفاده کنید. هرگز از سوزن یا کار مشترک استفاده نکنید. اگر برای ترک مواد مخدر کمک می‌خواهید، با پزشک یا مشاور HIV صحبت کنید.

HIV در کودکان

نزدیک به 2 میلیون کودک زیر 15 سال در سراسر جهان به HIV آلوده هستند. بیشتر آنها در جنوب صحرای آفریقا هستند. در واقع، این عامل اصلی مرگ در میان نوجوانان در آنجا است. اما تعداد موارد جدید HIV در کودکان رو به کاهش است.

اکثر کودکان مبتلا به اچ‌آی‌وی، زمانی که هنوز در رحم بودند، در حین زایمان یا شیردهی، آن را از مادرشان دریافت کردند. زنانی که آزمایش می‌شوند و در صورت مثبت بودن به درمان ادامه می‌دهند، احتمال انتقال ویروس به نوزادانشان را تا حد زیادی کاهش می‌دهند. این بهترین راه برای پیشگیری از HIV در کودکان است.

آنها همچنین می‌توانند از طریق تجاوز جنسی یا مقاربت دیگر در سنین پایین به HIV مبتلا شوند. هر چه کودک برای اولین بار رابطه جنسی کوچکتر داشته باشد، خطر ابتلا به HIV در آنها بیشتر است. آنها همچنین ممکن است از طریق مصرف مواد مخدر تزریقی یا انتقال خون، به ویژه در کشورهای فقیرتر، به HIV مبتلا شوند. ایالات متحده و کشورهای اروپای غربی برای جلوگیری از انتقال اچ‌آی‌وی از طریق انتقال خون، تدابیر پزشکی دارند.

همه کودکان مبتلا به HIV علائمی ندارند و آنهایی که دارند دقیقاً علائم مشابهی ندارند. علائم ممکن است بسته به سن متفاوت باشد.

برخی از علائم شایع‌تر عبارتند از:

• رشد نکردن، که به معنای افزایش وزن یا رشد نکردن آنطور که پزشکان انتظار دارند، است
• نداشتن مهارت‌ها یا انجام کارهایی که پزشکان از کودکی در آن سن انتظار دارند (عدم رسیدن به نقاط عطف رشد)
• مشکلات مغزی یا سیستم عصبی مانند تشنج، مشکل در راه رفتن یا عملکرد ضعیف در مدرسه
• بیمار بودن اغلب با بیماری‌های دوران کودکی مانند عفونت گوش، سرماخوردگی، ناراحتی معده، یا اسهال

کودکان مبتلا به ایدز تقریباً مانند بزرگسالان درمان می‌شوند: ترکیبی از داروهایی به نام ART (درمان ضد رتروویروسی). اما برخی از داروهای HIV به شکل مایع نیستند که نوزادان و کودکان کوچک بتوانند آن را ببلعند. و برخی داروها عوارض جانبی جدی برای کودکان ایجاد می‌کنند.

اما با ART، عوارض ناشی از HIV یا عفونت‌های فرصت‌طلب ممکن است حداقل باشد و مانند بیماری‌های معمول دوران کودکی قابل درمان باشد. با ترکیب مناسب داروها و حمایت محبت آمیز، بسیاری از کودکان مبتلا به HIV می‌توانند زندگی طولانی و رضایت بخشی داشته باشند.

admin